Ο Γιάννης Πλας Μας Εξηγεί Γιατί Tomorrow Is A Long Time

Ο Γιάννης Πλας συστήνεται στο κοινό με τη πρώτη του μικρού μήκους ταινία, το Tomorrow Is A Long Time, μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορία, με χρονικά μη-γραμμική εξέλιξη. Μιλήσαμε μαζί του για το έργο του, τις δυσκολίες που προέκυψαν (και προκύπτουν, γενικά) στα γυρίσματα, καθώς και για τη μελλοντική του πορεία στα φεστιβάλ. Είχε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα να μοιραστεί!

Καλησπέρα, Γιάννη. Θα ήθελες να μας πεις δυο λόγια για την ταινία σου; Πώς προέκυψε ως ιδέα;

Καλησπέρα, Σόλωνα. Διαβάζοντας το κόμικ Filmish, έφτασα στο κεφάλαιο του «Χρόνου», όπου ο Edward Ross μιλούσε για τον Tarkovsky και το πως ο κινηματογραφιστής χρησιμοποιεί την έννοια του χρόνου, προκειμένου να δημιουργήσει το έργο του. Το κόμικ, επίσης, αναφερόταν στη ταινία Το τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές και στην Οδύσσεια του Διαστήματος. Στο σημείο που ανέλυε το περιβόητο cut, όπου το κόκαλο του παλαιολιθικού ανθρώπου μεταμορφώνεται σε διαστημόπλοιο, μου ήρθε η ιδέα για τη ταινία μου.

Η ταινία έχει να κάνει με εκείνα τα γεγονότα που ενδεχομένως μοιάζουν αδιάφορα αν εξετάσουμε τον αντίκτυπό τους από την οπτική γωνία του Χρόνου, αλλά για εμάς τους ανθρώπους είναι σημαντικά. Θα μπορούσε κανείς να πει πως το ίδιο πράγμα πραγματεύεται και το ποίημα Οζυμανδίας του Shelley, μόνο που η ταινία μας δίνει μια θετική νότα εκεί που ο Shelley ήταν πιο απαισιόδοξος. Στο ποίημα βλέπουμε τα ερείπια της αυτοκρατορίας ενός κάποτε σπουδαίου Φαραώ. Στη δική μου ταινία προσπαθώ να περάσω την ιδέα πως για τη προκειμένη χρονική στιγμή που κάνει κάποιος μια πράξη, αυτή είναι σημαντική για τον ίδιο. Προσπαθώ να το δείξω λίγο πιο ανθρωπιστικά.

Ανέφερες το ποίημα του Shelley, το κόμικ Fimish. Οπότε καταλαβαίνεις πως η επόμενη ερώτηση είναι αυτονόητη: ποιες θεωρείς τις κύριες επιρροές σου;

Με ενδιαφέρει το χρώμα στο κινηματογράφο. Μου αρέσουν πολύ ταινίες όπως του Wes Anderson και του David Lynch, με το συγκεκριμένο στιλ που προτάσσουν. Εκτιμώ πολλούς κινηματογραφιστές, καθέναν για διαφορετικό λόγο. Ένας από αυτούς είναι ο Tarkovsky, ο οποίος, άλλωστε, είχε πει πως ο χρόνος για το κινηματογραφιστή είναι ότι είναι το μάρμαρο για το γλύπτη. Αγαπάω το Sci-Fi, ειδικά της δεκαετίας του ’80 – έργα όπως το Alien και το Terminator. Η αλήθεια είναι πως τα παραπάνω δεν έχουν στοιχεία που να έχω εφαρμόσει σε κάποια ταινία μου μέχρι στιγμής, απλώς τους έχω ιδιαίτερη αδυναμία.

Από comics μου αρέσει η δυναμική στο σκίτσο του Todd McFarlane.

Το Tomorrow Is A Long Time είναι η πρώτη σου κινηματογραφική δημιουργία. Ποιες είναι οι παγίδες που δυσκολεύουν ένα δημιουργό κατά τα πρώτα του βήματα;

Πράγματι, αυτή είναι η πρώτη μου ταινία. Πρωτύτερα, είχα γυρίσει μόνο κωμικά low-budget βίντεο με φίλους και γνωστούς, για τη διασκέδασή μας, χωρίς κάποια παραγωγή από πίσω. Το εν λόγω πρότζεκτ μου πήρε ένα εξάμηνο για να το γυρίσω, τα άτομα που συμμετείχαν στη δημιουργία του είναι γύρω στα είκοσι.

Όλα έχουν να κάνουν με το πως θα προσεγγίσεις το κινηματογράφο, το πόσο μεγάλη παραγωγή θέλεις να κάνεις. Στη προκειμένη περίπτωση, επέλεξα να γυρίσω μια ταινία που έχει διευθυντή παραγωγής, οπερατέρ, βοηθό σκηνοθέτη. Δεν ήταν ένα DIY project. Προσπάθησα να χρησιμοποιήσω όση κινηματογραφική παιδεία είχα, όσες γνώσεις διέθετα. Ένα από τα βασικά κομμάτια που σε δυσκολεύουν είναι η προετοιμασία. Όσο περισσότερο προγραμματίσεις, τόσο περισσότερο χρόνο θα κερδίσεις. Θα μειώσεις τα πράγματα που θα πάνε στραβά. Καλό είναι να τα έχεις προετοιμάσει όλα, όσο πάει το μυαλό σου.

Ιδιαίτερη περίπτωση είναι το location scouting, η διαδικασία για να εντοπίσεις τα κατάλληλα μέρη που εξυπηρετούν την αφήγηση της ταινίας. Η πολυκατοικία που χρησιμοποιήσαμε στη ταινία ήταν αρκετά μακρόστενη, είχε ένα μεγάλο διάδρομο. Πλέον, πολυκατοικίες αυτής της αρχιτεκτονικής δε χτίζονται συχνά. Οπότε ψάξαμε πολύ, για να βρούμε μια οικοδομή που θα είναι η πολυκατοικία μας σε παρελθοντικό χρόνο. Όταν την εντοπίσαμε, μπήκαμε κάπως guerilla μέσα, βρήκαμε κάποιους μηχανικούς και μας έδωσαν το οκέι, ώστε να κάνουμε τα γυρίσματα.

Επίσης, δύσκολο ανά στιγμές είναι να καταλάβεις τι έχεις στο μυαλό σου και να το μεταδώσεις στους συνεργάτες σου. Είναι μια διαδικασία εξερεύνησης του δικού σου εαυτού και της δημιουργίας σου. Προσπαθώντας, ψάχνοντας, ρωτώντας τους συνεργάτες σου, θα βγει μια μορφή με την οποία θα είσαι εντάξει.

Γενικά, θα σύστηνα στον οποιοδήποτε που ενδιαφέρεται για τον κόσμο του κινηματογράφου να γυρίσει μια ταινία, ώστε να κατανοήσει την όλη διαδικασία σε βάθος.

Πολλοί δημιουργοί -ιδιαίτερα στη χώρα μας που η προώθηση εγχώριων παραγωγών είναι οριακά μηδενική- στοχεύουν στα φεστιβάλ. Το TIALT θα κάνει κάποια αντίστοιχη πορεία;

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε έχει επιλεχθεί κι έχει προβληθεί σε ένα φεστιβάλ στη Πάτρα, στο Α.Σ.Τ.Ο. Την έχουμε στείλει και σε άλλα φεστιβάλ, από τα οποία περιμένουμε απαντήσεις. Εφόσον έχω πει μια δική μου αλήθεια μέσα από το έργο μου κι είμαι ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα, ευελπιστούμε να τη δούμε και σε μερικά ακόμα φεστιβάλ.

Στα επόμενά σου πλάνα τι περιλαμβάνεται;

Υπάρχον αρκετές σκέψεις, αρκετά σενάρια που είναι φυλαγμένα στο ντουλάπι μου μέχρι στιγμής. Έχουμε δημιουργήσει την From Another Dimension Studios, η οποία ελπίζουμε να βγάλει και άλλες ταινίες ή κάποιο video game. Έχω κάποια projects στο μυαλό μου, όπως μια ταινία-αφιέρωμα στα παιδικά χρόνια των 90s· σε όσα έκαναν τη δεκαετία αυτή ξεχωριστή και στο πώς τη βιώσαμε εμείς στην Ελλάδα.