Σε όλα αυτά οφείλει ο Φάρος την φήμη του. Πρόκειται για μια ταινία που λειτουργεί παρά την αντισυμβατική της αφήγηση και την σχετικά απλοϊκή πλοκή, που εσκεμμένα μπερδεύει από ένα σημείο κι έπειτα, με το δεύτερο μισό της ταινίας να καταστρατηγεί τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ κοινού και γεγονότων καθώς μετατρέπεται περισσότερο σε ψευδαίσθηση απ’ ότι σε κινηματογραφική εμπειρία, με την αντικειμενικότητα της αφήγησης να είναι διαρκώς αμφίβολη. Επιπλέον, ο Φάρος σε κάνει να αισθάνεσαι· μεταφέρει τόσο την απόγνωση και τη δυσανασχέτηση των πρωταγωνιστών, όσο και τη χαρά και το πηγαίο τους χιούμορ που πηγάζει από πράγματα καθημερινά και τα εμφυσάει στην ψυχή του κάθε θεατή. Ακόμα και ο ίδιος ο χρόνος κυλά με τρόπο αλλοπρόσαλλο, εντός κι εκτός της ταινίας· ουδέποτε κατά τη διάρκεια της δεν βαρέθηκα, ενώ παράλληλα δεν μπορούσα να διαισθανθώ την πάροδο του χρόνου – το τέλος πλησίαζε ή βρισκόμασταν κάπου στα μισά;