Ορισμένες φορές μία ταινία λειτουργεί ως ψυχοθεραπεία, μια πνευματική, επώδυνη διαδικασία που οδηγεί στην κάθαρση. Άλλοτε ως αγχολυτικό και σημείο αποφόρτισης μιας απαιτητικής και στρεσογόνας καθημερινότητας. Υπάρχουν ωστόσο και εκείνες οι ταινίες που εισχωρούν βαθειά στον ψυχισμό του θεατή ταράζοντας τα θεμέλια της ατομικής του ύπαρξης. Αυτή είναι η περίπτωση της ταινίας “Sound Of Metal”.
Πρόκειται για μία Αμερικανική παραγωγή του 2019, με πρωταγωνιστές τους Riz Ahmed (Ruben), Olivia Cooke (Lou), Paul Raci (Joe), Lauren Ridloff (Diane) και Mathieu Amalric (Richard). Η σκηνοθεσία ανήκει στον Darius Marder ενώ η ιστορία αποτελεί κοινό δημιούργημα του Marder και του Derek Cianfrance και αφορά τη ζωή ενός ντράμερ, από τη στιγμή που αρχίζει να χάνει την ακοή του και έπειτα.
Η ταινία ξεκινά με μια χαρακτηριστική, γεμάτη ένταση και ήχους σκηνή που παρουσιάζει τον πρωταγωνιστή Ruben, ντράμερ μιας μέταλ μπάντας με την κοπέλα του και τραγουδίστρια της μπάντας Lou, εν ώρα κάποιου λάιβ τους. Η εν λόγω σκηνή αλλά και ορισμένες που θα ακολουθήσουν, προσδίδουν μια συγκεκριμένη δυναμική στους δύο ήρωες και ιδιαίτερα στον Ruben, σχηματίζοντας φιγούρες που κινούνται μέσα σε έντονα συναισθήματα και καταστάσεις (από τους δυνατούς ήχους και την αδρεναλίνη των λάιβ μέχρι την εναλλακτική ζωή στο τροχόσπιτο, το πάθος και τη δημιουργικότητα). Παράλληλα ωστόσο και διακριτικά, ή άλλη, ίσως αντίθετη, πτυχή της ζωής σχετιζόμενη με την ηρεμία και τη γαλήνη εισβάλλει διακριτικά σε όλη τη διάρκεια της ταινίας μέσα από μικρούς καθημερινούς ήχους που αφουγκραζόμαστε σε στιγμές χαλάρωσης. Είναι ο ήχος της καφετιέρας τα άγουρα πρωινά και το θρόισμα των φύλλων που δίνουν τη δική τους γλύκα στη ζωή. Πέρα από την ανάδειξη του ανωτέρω δίπολου όμως, η εστίαση που γίνεται σε κάθε διαφορετικό ήχο στην ταινία εξυπηρετεί άμεσα την ανάδειξη του προσωπικού δράματος του ήρωα το οποίο θα παρακολουθήσουμε πολύ γρήγορα με τον Ruben να χάνει την ακοή του.
Πράγματι, λίγο μετά την έναρξη της ταινίας και μόλις αρχίζουμε να γνωρίζουμε και να αποκτάμε συναισθήματα για τους πρωταγωνιστές, λαμβάνει χώρα το συμβάν «σταθμός» της υπόθεσης. Η σκηνή που βλέπουμε τον Ruben να αρχίζει να χάνει την ακοή του είναι κάτι παραπάνω από αριστοτεχνική. Πρόκειται για ένα σύντομο σταμάτημα της καρδιάς, ένα μικρό πάγωμα της ίδιας της ζωής την ώρα που ο ήρωας και παράλληλα κάθε ένας από εμάς ξεχωριστά, αντιλαμβάνεται τον κόσμο να γλιστρά από τα χέρια του. Ένα χάσιμο, ένα κενό και μία άρνηση θα ακολουθήσουν και όλα μέσα απ’τη σιγή. Ο Ruben θα προσπαθήσει να αγνοήσει αυτό που του συμβαίνει, θα το κρύψει κάτω απ’το κρεβάτι και θα δυναμώσει την ένταση για να το καλύψει. Θα τον δούμε να μιλά δυναμικά και νευρικά, να οργανώνει βεβιασμένα την επόμενη στάση της περιοδείας της μπάντας ενώ ήδη γνωρίζει ότι χρειάζεται αποχή από τους δυνατούς ήχους, κάποια μελλοντική επέμβαση και ότι η ακοή του έχει υποστεί σε μεγάλο βαθμό μη αναστρέψιμη βλάβη. Μέσα από τα μάτια του γινόμαστε μάρτυρες της πιο αυθεντικής συθέμελης υπαρξιακής κρίσης ενός ατόμου που χάνει ξαφνικά την ταυτότητά του. Ενός μουσικού που «απογυμνώνεται» και κρέμεται μετέωρος στην άβυσσο του κόσμου.
Ο Ruben όμως εκτός από μουσικός είναι και πρώην χρήστης ηρωίνης και παρότι πλέον απεξαρτητοποιημένος, ο κίνδυνος να ξανακυλήσει αυξάνεται με τη μεγάλη δοκιμασία που λαμβάνει χώρα στη ζωή του. Η αναζήτηση καταφυγίου μπορεί να οδηγήσει τον καθένα σε δύσβατα μονοπάτια ανοίγοντας παλιές πληγές. Για τον λόγο αυτό η Lou θα τον πείσει να επισκεφθεί μία κοινότητα ανθρώπων με προβλήματα ακοής, πολλοί εκ των οποίων αντιμετωπίζουν ποικίλες μορφές εθισμού. Βασικό στόχο της κοινότητας αποτελεί η εσωτερική αποδοχή και η ενσωμάτωση σε έναν νέο τρόπο ζωής της δυσλειτουργίας της ακοής των ατόμων και όχι η ίαση. Εδώ βρίσκεται και η μεγαλύτερη πρόκληση που θα κληθεί να αντιμετωπίσει ο Ruben καθώς και το μεγάλο ερώτημα που θα γεννηθεί : Σε ποιο δρόμο θα καταφέρει να βρει τον εαυτό του;
Σε ολόκληρο το ταξίδι του Ruben γινόμαστε εξωτερικοί παρατηρητές αλλά και συνταξιδιώτες. Αυτό επιτυγχάνεται αφενός με το «σκηνοθετικό τρικ» που μας μεταφέρει σε ανύποπτο χρόνο, από το «σύνηθες» ακουστικό περιβάλλον στο συγκεχυμένο και σχεδόν σιωπηλό ακουστικό σύμπαν του πρωταγωνιστή, συνοδευόμενο από πλάνα εστιασμένα στον ίδιο. Τις περισσότερες φορές μάλιστα, η μετάβαση στο «σύνηθες» ακουστικό πλαίσιο αφορά περιπτώσεις όπου και ο Ruben είναι σε θέση να αντιληφθεί τα ηχητικά ερεθίσματα. Αφετέρου, η εξαιρετική ερμηνεία του Riz Ahmed ο οποίος με απόλυτα μετρημένο τρόπο ενσαρκώνει την ψυχοσύνθεση του πρωταγωνιστή, χωρίς φανφάρες και υπερβολές. Μέσα από τις συγκρατημένες και παράλληλα ιδιαίτερα αποκαλυπτικές εκφράσεις του, καταφέρνει να αποδώσει πλήρως το βάθος και το φάσμα των συναισθημάτων και πνευματικών καταστάσεων που βιώνει ο πρωταγωνιστής. Τα μάτια του Ruben γίνονται ο δίαυλος που μεταφέρει στον θεατή τις εναλλαγές από την ένταση, στο κενό και κάποτε στην ηρεμία, σε μια πορεία αναζήτησης μιας διαφορετικής πτυχής του εαυτού μας.
Κλείνοντας και σε μία προσπάθεια αποτίμησης της συνολικής εμπειρίας, η ταινία “Sound Of Metal” είναι αυτό που λείπει από το σύγχρονο κινηματογράφο και σίγουρα από τον τρόπο ζωής μας. Το ξύπνημα απ’το λήθαργο και η κινητοποίηση του αυθεντικού και ειλικρινούς συναισθήματος που φαίνεται να έχει αδρανοποιηθεί. Η κατάρριψη των στεγανών και η ακατάπαυστη προσπάθεια ανεύρεσης της αληθινής μας ταυτότητας, σε έναν δρόμο για την ανάδειξη και απελευθέρωση του πνεύματος.
Μοιραστείτε το άρθρο μας
Σχετικά με την Author
Φιλότεχνη, φιλομαθής και αυτοαποκαλούμενη μουσικός, η Κατερίνα βρίσκεται στο αέναο κυνήγι εξισορρόπησης της διττής της φύσης. Πειθαρχημένη και λογική με σπουδές στη νομική και αθεράπευτα καλλιτέχνης. Μοναδική σωτηρία για την αποφυγή της παράνοιας: μουσική, λογοτεχνία και ΣΙΝΕΜΑ.
