Η σύγχρονη ποπ κουλτούρα έχει καιρό τώρα αγκαλιάσει τις ψυχεδελικές, cyberpunk και σουρεαλιστικές animations σειρές · πνευματικοί διάδοχοι των κλασσικών animated sitcoms των 90s και αρχών 2000, όπως, Family Guy, South Park και Futurama -αλλά σίγουρα μπορούμε να πάμε και πιο πίσω. Τρανταχτά πιο πρόσφατα παραδείγματα / σόου προς απόδειξη αυτού είναι το Adventure Time, Rick & Morty, Archer και φυσικά από το πιο γνωστό original περιεχόμενο του Netflix, Bojack Horseman, Big Mouth, Disenchantment, The Midnight Gospel και She-Ra and the Princess of Power. Το Love, Death & Robots είναι ένα ακόμα τέτοιο animation και παρ’ όλο που προσπαθούμε να το εντάξουμε μαζί με τα υπόλοιπα σόου του είδους του, δεν μπορούμε. Γιατί; Διότι είναι τόσο μοναδικό και εμπνευσμένο. Τόσο διαφορετικό και ώριμο.
Μα όλα αυτά τα λέγαμε για κάθε τέτοια σειρά που έβγαινε ανά τα χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι η cyberpunk, sci-fi ανθολογία Love, Death & Robots εμπεριέχει σε πλεόνασμα, όλα αυτά τα στοιχεία, που κάνανε όλες αυτές τις σειρές αλλά και animation ταινίες του συγκεκριμένου genre, δημοφιλή και αγαπητά στο ευρύ -κυρίως ώριμο και ενήλικο- κοινό. Είναι η κλασσική περίπτωση που λέμε ότι κάτι είναι περισσότερο και σπουδαιότερο από το άθροισμα των μερών του. Τουλάχιστον εμείς το βλέπουμε έτσι. Ωστόσο το ❤️☠️🤖 έχει δεχθεί ανάμεικτες κριτικές και για πολλούς δεν ήταν το σύνολο καλύτερο από τα μεμονωμένα μέρη.
Το δημιουργικό μυαλό πίσω από την σκηνοθεσία είναι του Tim Miller (Deadpool), ενώ η υπογραφή στην παραγωγή είναι του David Fincher (Seven, Zodiac, Gone Girl). Αυτή η συλλογή σύντομων animated ιστοριών, καλύπτει διάφορες τεχνικές animation και ποίκιλα είδη, όπως sci-fi, fantasy, τρόμο, κωμωδία, δράμα ακόμα και πολεμικό epic. Στο πρώτο μέρος ως ανθολογία 18 επεισοδίων μικρού μήκους -κατά μέσο όρο 12 λεπτών- υπάρχει σίγουρα κάτι για τον κάθε ένα. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που δεν έχει μείνει πολύ καιρό στην προσοχή και μνήμη αρκετών, αλλά ίσως κιόλας αυτός να είναι ο λόγος που τόσοι πολλοί άνθρωποι το έχουν βάλει στην καρδιά τους και θα το θυμούνται για πολύ καιρό ακόμα.
Ο αυτοσκοπός της σειράς είναι να αφηγηθεί μια ιστορία με κάθε μέσο. Καθώς τα επεισόδια διαρκούν λίγα μόνο λεπτά, είναι δεδομένο ότι δεν περιμένουμε να παρακολουθήσουμε τον βασικό κορμό μιας ιστορίας όπως συνηθίζεται σε μια ταινία παραδείγματος χάρη. Το πλάνο των επεισοδίων είναι ότι η κάθε ιστορία μπαίνει γρήγορα στο κυρίως μέρος έχοντας σχεδόν ανύπαρκτη αρχή και τέλος. Οι τρείς λέξεις που αποτελούν τον τίτλο της σειράς συμπίπτουν και με τις βασικές θεματικές που είτε λίγο είτε πολύ θα δεις σε κάθε επεισόδιο. Πολλές ιστορίες λαμβάνουν χώρα σε δυστοπίες στις οποίες τα ρομπότ έχουν αναλάβει τον ρόλο του ανθρώπου και φαίνονται να συμπεριφέρονται πιο ανθρώπινα από αυτόν, έχοντας αποκτήσει συναισθήματα. Ο θάνατος παραμονεύει σχεδόν σε κάθε γωνία, με την gore αισθητική να είναι το χαρακτηριστικό μερικών ιστοριών. Τέλος δεν λείπει ο ερωτισμός και το πάθος από την ατμόσφαιρα, ο οποίος έρχεται να δέσει με τις υπόλοιπες δύο έννοιες οι οποίες μεταξύ τους μοιάζουν αταίριαστες αλλά δημιουργούν ένα ιδιαίτερο μοτίβο αφήγησης που συνδέει όλα τα επεισόδια μεταξύ τους. Εκτός από τις τρείς γενικές θεματικές που περιβάλλουν τα επεισόδια συχνές κινητήριες δυνάμεις για τους χαρακτήρες είναι η εκδίκηση, η επιβίωση και η αυτοπραγμάτωση.
Αυτό που κάνει το κάθε επεισόδιο μοναδικό είναι η στιλιστική υπογραφή που φέρει το καθένα, από διαφορετικούς πάντα καλλιτέχνες. Η εικόνα που θα δούμε στην καθεμία ιστορία χρησιμοποιείται ως μέσο αφήγησης. Ιστορίες όπως οι «When the Yogurt Took Over», «Alternate Histories» και «Automated Customer Service» χρησιμοποιούν πιο καρτουνίστικη εικόνα για να μεταδώσουν ευκολότερα το χιούμορ μιας ανάλαφρης υπόθεσης. Μετά έχουμε ιστορίες σαν το «Zima Blue», «Fish Night» και «Ice» οι οποίες έχουν μη ρεαλιστική κινηματογράφιση αλλά ταυτόχρονα πιο σοβαρό ύφος, οι οποίες με την πανέμορφη εικόνα τους προσπαθούν να μας εντυπωσιάσουν και ταυτόχρονα να περάσουν ένα βαθύτερο αλλά και πιο αφηρημένο νόημα. Τέλος, τα περισσότερα επεισόδια κατέχουν ρεαλιστική εικόνα που συχνά θυμίζει live action. Τέτοιου είδους επεισόδια είναι το «Secret War», «Life Hutch» και «The Drowned Giant», χρησιμοποιώντας τα υπερ-ρεαλιστικά animations προσπαθούν να αφηγηθούν μια ιστορία όσο πιο αληθινά μπορούν.
Μολονότι οι περισσότερες ιστορίες είναι σύντομες, οι κοινές θεματικές περιστρέφονται γύρω όχι μόνο από την αγάπη, τον θάνατο και τα ρομπότ, αλλά κυρίως στο κακό για το οποίο είναι ικανοί οι άνθρωποι, την απώλεια της αθωότητας, ταξίδια αυτοπραγμάτωσης και ανακάλυψης του εαυτού και φυσικά την αγάπη για τις γάτες. Το πρώτο μέρος της ανθολογίας κυκλοφόρησε μέσα Μαρτίου 2019 και μας εισήγαγε σε έναν μοναδικά στυλιζαρισμένο κόσμο του οποίου το ύφος και ιστορία είναι άμεσα συνδεδεμένο με τουλάχιστον ένα από τα τρία συστατικά στοιχεία του τίτλου. Σίγουρα υπάρχει ένα βαθύτερο νόημα σε κάθε επεισόδιο και γίνεται ανάλυση των πιο σοβαρών προβληματισμών, φιλοδοξιών και φόβων του ανθρώπου μέσα από το δυστοπικό και φουτουριστικό μέλλον, παρόν αλλά και παρελθόν που έχουν οραματιστεί οι δημιουργοί.
Στις 14 Μαΐου 2021 κυκλοφόρησε και το δεύτερο μέρος της ανθολογίας και ήρθε να μας υπενθυμίσει ότι το Love, Death & Robots θίγει αυτά τα ζητήματα, δίνοντας αυτή την φορά ιδιαίτερη έμφαση σε υπερ-ρεαλιστικά animations. Ξανά δεν υπάρχουν απαντήσεις στα ερωτήματα μας και όσοι ψάχνουν για το προφανές νόημα που θίγει το κάθε επεισόδιο θα απογοητευτεί. Το ❤️☠️🤖 συνεχίζει να είναι μια καθαρά ατομική εμπειρία και ο κάθε ένας αποκρυπτογραφεί με τον δικό του τρόπο την σημασία -σε αυτό βοηθάει σίγουρα και το κοινωνικό πείραμα θέασης των επεισοδίων του Netflix, προσφέροντάς τα με διαφορετική σειρά στους συνδρομητές της.
To Volume II του Love, Death & Robots αποτελείται από 8 αξιομνημόνευτα επεισόδια, 10 λιγότερα από το πρώτο μέρος και μπορεί να φαίνεται αρχικά πολύ λίγο, αλλά αυτό που επιτυγχάνεται είναι επεισόδια με συμπυκνωμένο περιεχόμενο, καλύπτοντας όλες αυτές τις θεματικές που καθιστούν το πρώτο μέρος καλτ, ευφάνταστο και ταυτόχρονα τόσο αληθινό και ειλικρινές. Είναι οι ίδιες θεματολογίες που βρίσκονται βαθιά ριζωμένες στον ψυχισμό του ανθρώπου από την απαρχή του, αλλά και πιο φρέσκιες και νέες ιδέες και προβληματισμοί. Αυτά κυμαίνονται από τον αποκρυφισμό και το αιώνιο ερώτημα του τι υπάρχει μετά τον θάνατο και η κατάργηση αυτού, τα τεχνολογικά επιτεύγματα της ανθρωπότητας και οι τρομακτικές δυνατότητες της τεχνητής νοημοσύνης, αλλά και ποια η θέση του ανθρώπου στο σύμπαν και το αν είμαστε μόνοι μας. Στο επίκεντρο όλων αυτών η αγάπη σε ποικίλες μορφές, αδελφική, φιλική, στοργική, ανιδιοτελής, φιλαυτία, το πάθος και ο έρωτας.
Οι δύο ιστορίες που έχουμε ξεχωρίσει και από τις δύο σεζόν ως προσωπικά αγαπημένες συμπεριλαμβάνουν voice-over αφήγηση από τον πρωταγωνιστή. Είναι ένας ιδανικός τρόπος να ξετυλίξεις μια υπόθεση στο μικρό χρονικό περιθώριο που θέτουν τα επεισόδια.
Αγαπημένο επεισόδιο από πρώτη σεζόν : Zima Blue
Στο Zima Blue βλέπουμε το ταξίδι αυτοπραγμάτωσης ενός καλλιτέχνη, του Zima. Ο Zima, ένα ρομποτάκι με τεχνητή νοημοσύνη που ο μοναδικός του σκοπός είναι να κρατάει τα πλακάκια της πισίνας καθαρά, αλλάζει ιδιοκτήτες ανά τα χρόνια και με τον καιρό αναβαθμίζεται, αποκτώντας όλο και περισσότερο ανθρώπινη μορφή. Έχοντας πλέον την ικανότητα να σκέφτεται σαν άνθρωπος βρίσκει ενδιαφέρον στην ζωγραφική με χαρακτηριστικό του τις τοιχογραφίες. Η αναζήτηση της αλήθειας ξεκινά, αντλώντας έμπνευση από τα διαγαλαξιακά ταξίδια, μέχρι που τα έργα τέχνης του αρχίζουν να φέρουν ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Το Zima Blue μας δείχνει πως η ζωή είναι ένας κύκλος, όλοι κάποια στιγμή τελειώνουν όπως αρχίζουν. Ο Ζima μετά από χρόνια αναζήτησης και αμέτρητους επαναπροσδιορισμούς του εαυτού του δεν μπορεί να διακρίνει εάν είναι άνθρωπος ή μηχανή. Το πρώτο πράγμα που είδε ποτέ, το zima blue, δηλαδή η απόχρωση από τα πλακάκια της πισίνας που καθάριζε γίνεται και ο τελικός προορισμός του. “It was all I knew, all I needed to know” τονίζει ο Zima, βρίσκει την απόλυτη ολοκλήρωση σε μια πολύ απλή δραστηριότητα η οποία τον κάνει χαρούμενο και αυτό του αρκεί.
Αγαπημένο επεισόδιο από δεύτερη σεζόν: The Drowned Giant
Το The Drowned Giant πραγματεύεται την εμφάνιση του άψυχου σώματος ενός γίγαντα σε μια μικρή παραλία και την μελέτη του από ένα επιστήμονα. Ένα συνολικά, ιδιαίτερα ποιητικό επεισόδιο το οποίο αποτελείται κατά κύριο λόγο από voice-over αφήγηση ξεδιπλώνοντας έτσι τις σκέψεις του πρωταγωνιστή. Το σώμα του γίγαντα αποδεικνύει την ύπαρξη του και ταυτόχρονα δημιουργεί την απορία για το αν υπάρχουν και άλλοι σαν και αυτό ή αν υπάρχει ένας μακρινός κόσμος όπου ζουν οι γιγάντιοι άνθρωποι. Ο επιστήμονας αναπτύσσει μια ιδιαίτερη σχέση με τον γίγαντα έχοντας την αίσθηση ότι παραμένει ζωντανός απλά βλέποντας τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του. Ο κόσμος αλληλοεπιδρά με το σώμα θέλοντας να είναι κομμάτι της ιστορίας του γίγαντα που ξαφνικά εμφανίστηκε, ζωγραφίζοντας ή περπατώντας πάνω του. Σύντομα ο γίγαντας σταματά να θυμίζει άνθρωπο έχοντας σταδιακά αποσυντεθεί και ζωοποιηθεί από τους παρευρισκόμενους. Όταν πια τον έχουν μετακινήσει από την παραλία αποτελεί πια μια ιστορία που μένει στη μνήμη από τα κομμάτια του που είναι διαμοιρασμένα σε διάφορα σημεία της πόλης. Η σύντομη ιστορία που μας θυμίζει «Τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ» θέλει να μας δείξει το πως η φύση κάποιου είναι άμεσα συνυφασμένη με τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του. Όσο ο επιστήμονας παρατηρούσε με δέος ένα κυριολεκτικό θαύμα, οι υπόλοιποι άνθρωποι βλέπανε ένα κήτος δημιουργώντας έναν παραλληλισμό του γίγαντα με μια φάλαινα και με την κτηνώδη συμπεριφορά που δείχνουμε σε ένα τέτοιο πλάσμα όταν ξεβράζεται νεκρό, όσο μεγαλειώδες και αν είναι. Τελικά μπορεί αναρωτιέται κανείς, τι ξεβράστηκε στην παραλία;
Μοιραστείτε το άρθρο μας
Σχετικά με τους Authors
Η ζωή του φαίνεται να βρίσκεται σε beta version, το οποίο βασικά σημαίνει «ακόμα δεν λειτουργεί». Για αυτό αναζητά καταφύγιο στα σινεμαδάκια της Αθήνας και την θαλπωρή της μεγάλης οθόνης. Αδιόρθωτος σινεφίλ και παθιασμένος με την τέχνη, το γιατί επέλεξε να γίνει Software Engineer, μόνο αυτός το ξέρει .
Γέννημα θρέμμα της Αθήνας, επισκέπτομαι τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα τον συνοικιακό κινηματογράφο του Αιγάλεω. Το αμέσως επόμενο αγαπημένο μου πράγμα από το να βλέπω ταινίες είναι το να συζητάω για αυτές και αυτός είναι ο λόγος που δημιουργήσαμε το Auteur Theory.
