Με την εγκατάλειψη ενός συνολικά άσχημου έτους και η σχεδόν ταυτόχρονη πρεμιέρα της νέας σεζόν του Κόμπρα Κάι, δηλώνουμε το λιγότερο ενθουσιασμένοι. Όσοι παρακολουθούν τη σειρά περίμεναν τη 3η σεζόν με ανυπομονησία καθώς το συνταρακτικό φινάλε της 2ης είχε αφήσει τους πάντες με την ψυχή στο στόμα. Στο παρόν κείμενο θα αναφέρουμε σε γενικές γραμμές τα συμβάντα μέχρι την τρίτη σεζόν, αλλά προδίδουμε κιόλας τις νεότερες εξελίξεις, οπότε προειδοποιούμε για ελαφρά SPOILERS!!!
Το 3ο μέρος του Κόμπρα Και έρχεται να δώσει μια ιδανική συνέχεια, όντας μια εξαιρετικά binge-worthy σειρά στο σύνολο της. Για ακόμη μια φορά τα επίπεδα του teen drama με την 80s καλτίλα παραμένουν ισορροπημένα, επιτρέποντας στη σειρά να αγαπηθεί από μεγάλο ηλικιακό εύρος. Το Κόμπρα Κάι δείχνει πως έχει αυτογνωσία ως σειρά, δίνοντας σου την ευκαιρία να καταλάβεις πότε πρέπει να το πάρεις στα σοβαρά και πότε όχι. Το παραπάνω προκύπτει μέσα από τη ταυτόχρονη προσφορά κωμωδίας και συναισθηματισμού, ενώ την μια στιγμή μπορείς να λυθείς στα γέλια βλέποντας τη, σε μια άλλη μπορείς εύκολα να συγκινηθείς. Η 3η σεζόν κινείται λιγότερο στην θεματική της εκδίκησης σε σχέση με τις προηγούμενες σεζόν και ακολουθεί, πιο σοβαρά αυτή τη φορά, τα μονοπάτια της επανασύνδεσης, της συγχώρεσης, συμφιλίωσης και εξιλέωσης. Το καράτε εδώ εμφανίζεται περισσότερο ως θεσμός που πρέπει να διατηρηθεί πάση θυσία στο San Fernando Valley και λιγότερο ως μέσο για να πέσει ξύλο. Παρ’ όλα αυτά οι εχθρότητες παραμονεύουν και η άρτια χορογραφημένες σκηνές δράσεις δεν λείπουν.
Το τέλος της προηγούμενης σεζόν αφήνει τους βασικούς χαρακτήρες της σειράς κλονισμένους μετά την μεγάλη μάχη που έλαβε χώρα. Ο Μιγκέλ βρίσκεται στο νοσοκομείο σε κώμα και ο Τζόνι γεμάτος τύψεις για τον τραυματισμό του μαθητή του και θυμό επειδή ο Κριζ άρπαξε το ντότζο μέσα από τα χέρια του περνάει τον χρόνο του μεθώντας και μπλέκοντας σε καυγάδες. Στη καινούρια σεζόν θα δούμε την εξέλιξη της ιστορίας διαμοιρασμένη σε περισσότερους χαρακτήρες πέρα από τον Τζόνι και τον Μιγκέλ. Αυτό μπορεί αρχικά να ξενίσει τους θεατές που έβρισκαν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο arc των πρωταγωνιστών, όμως βάση της δεδομένης κατάστασης είναι λογικό οι δύο χαρακτήρες να έχουν μια πιο αργή εξέλιξη, τουλάχιστον στο πρώτο μισό της σεζόν. Ταυτόχρονα δίνεται η ευκαιρία σε βασικούς ήρωες και αντιήρωες να εξελιχθούν και να αποκτήσουν μεγαλύτερο βάθος, είτε συναντώντας χαρακτήρες από το παρελθόν, είτε ρίχνοντας απλά φως στο σκοτεινό backstory των ηρώων αυτών. Στο τέλος το συνολικό αυτό ταξίδι, βγάζει νόημα αφού όλα τα αφηγηματικά μονοπάτια και ήρωες διασταυρώνονται.
Όπως και οι προηγούμενοι δύο κύκλοι, έτσι και αυτός έχει να προσφέρει πολλά στην σειρά και τους φανατικούς ακολούθους της. Η πλοκή της σειράς έχει ωριμάσει χωρίς να περιπλέκεται, δεν είναι πια μια συνέχιση του κλασσικού Karate Kid στην προσπάθεια closure των arc των αρχικών πρωταγωνιστών. Σίγουρα δεν ξεχνάει τις ρίζες της, αλλά ταυτόχρονα καταφέρνει να επεκταθεί αφηγηματικά και σε επίπεδο χαρακτήρων. Από την μία οι συχνές αναδρομές με σκηνές από τις original ταινίες να μας κατακλύζουν με παλιές μνήμες και συναισθήματα όπως και οι επιστροφές γνωστών προσώπων. Από την άλλη, η ιστορία επαναπροσδιορίζεται συνεχώς, βλέποντας πια και τις δύο όψεις του νομίσματος, προσφέροντας πολλές νέες εξελίξεις και δίνοντας βάση σε πολλούς δευτερεύων χαρακτήρες.
Η σεζόν κλείνει με την πρόβλεψη πολλών φανατικών ακολούθων να πραγματοποιείται. Η τελευταία σκηνή είναι απλά ανατριχιαστική. Παρακολουθήσαμε αυτή τη σεζόν Κόμπρα Κάι όπως και κάθε προηγούμενη σεζόν Κόμπρα Και, δηλαδή μονοκοπανιά στυλ καρατιά μια και έξω. Παρόλο που πήραμε τώρα μια γερή δόση, είναι ήδη δυσβάστακτη η αναμονή για τον επόμενο κύκλο.
Μοιραστείτε το άρθρο μας
Σχετικά με τους Authors
Γέννημα θρέμμα της Αθήνας, επισκέπτομαι τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα τον συνοικιακό κινηματογράφο του Αιγάλεω. Το αμέσως επόμενο αγαπημένο μου πράγμα από το να βλέπω ταινίες είναι το να συζητάω για αυτές και αυτός είναι ο λόγος που δημιουργήσαμε το Auteur Theory.
Η ζωή του φαίνεται να βρίσκεται σε beta version, το οποίο βασικά σημαίνει «ακόμα δεν λειτουργεί». Για αυτό αναζητά καταφύγιο στα σινεμαδάκια της Αθήνας και την θαλπωρή της μεγάλης οθόνης. Αδιόρθωτος σινεφίλ και παθιασμένος με την τέχνη, το γιατί επέλεξε να γίνει Software Engineer, μόνο αυτός το ξέρει .
