Στις 22 Αυγούστου 2014, η αμερικανική σειρά κινουμένων σχεδίων με τίτλο “BoJack Horseman” του Raphael Bob-Waksberg θα δει για πρώτη φορά το φως των τηλεοπτικών δεκτών και κανείς δεν θα είναι έτοιμος για ό,τι πρόκειται να ακολουθήσει. Αποτελεί μια comedy-drama σειρά κινουμένων σχεδίων απευθυνόμενη σε ενηλίκους, με βασικό πρωταγωνιστή τον BoJack Horseman, δανειζόμενος τη φωνή του Will Arnett ενώ το υπόλοιπο καστ διαμορφώνουν οι Princess Carolyn (Amy Sedaris), Diane Nguyen (Alison Brie), Todd Chavez (Aaron Paul) και Mr. Peanutbutter (Paul F. Tompkins).
Οι κριτικές και τα συναισθήματα θα είναι ανάμεικτα το πρώτο διάστημα ήδη όμως από τα μέσα της πρώτης σεζόν θα ξεκινήσει μια σταδιακή ανατροπή του εν λόγω κλίματος ενώ η αποδοχή και αναγνώριση παγκόσμιας εμβέλειας δεν θα αργήσουν να φανούν.
Τόσο η εμφάνιση του BoJack Horseman τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή όσο και η μεγάλη του απήχηση κάθε άλλο παρά τυχαίες είναι καθώς ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 και τις αρχές του ’00 παρατηρείται μια στροφή των τηλεοπτικών παραγωγών και κατ’επέκταση και του τηλεοπτικού κοινού προς την ιδέα του «αντιήρωα». Η κλασική μορφή του καθιερωμένου πρωταγωνιστή-ήρωα, μαχόμενου σε ένα περιβάλλον γεμάτο αντιξοότητες με μοναδικά όπλα στη φαρέτρα του την ηθική, τα ιδανικά και τις αξίες του ανατρέπεται ολοκληρωτικά. Η σύλληψη του «αντιήρωα» παίρνει μορφή μέσα από αυτοκαταστροφικούς πρωταγωνιστές, παγιδευμένους σε καταστάσεις απογοήτευσης και ψυχικού πόνου προκαλούμενου τόσο στους ίδιους όσο και στους γύρω τους και όλα μέσα σε έναν διαρκή και πολλές φορές μάταιο αγώνα ενάντια στον ίδιο τους τον εαυτό. Το κοινό θα αποδεχτεί και θα «αγκαλιάσει» πολύ γρήγορα το μοτίβο του αντιήρωα που μάχεται ενάντια στα πάθη του σε ένα σκληρό και ρεαλιστικό τοπίο και εκεί ακριβώς είναι που θα «κουμπώσει» το project του BoJack.
Ο ΒoJack Horseman είναι ένα ανθρωπόμορφο άλογο πρώην πρωταγωνιστής μιας πολύ επιτυχημένης σειράς sitcom των ‘90s που πλέον ζει τη ζωή ενός ξοφλημένου πρώην μέλους του star system, μέσα σε άφθονο αλκοόλ, μελαγχολία και αυτοκαταστροφή. Σε μια συνεχή τάση ματαίωσης και ακύρωσης του ίδιου του εαυτού για λάθη του παρελθόντος και του παρόντος, ο BoJack προσπαθεί απεγνωσμένα και συχνά χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα, να αλλάξει και να επανορθώσει. Με κάθε βήμα μπροστά θα γίνονται και τρία προς τα πίσω ρίχνοντάς τον όλο και πιο χαμηλά, πολλές φορές τραβώντας μαζί και αγαπημένα του πρόσωπα (τόσο ανθρώπινους όσο και ανθρωπόμορφους χαρακτήρες) που πολύ συχνά καταλήγει να πληγώνει. Σε αυτό το σημείο εστιάζει η σειρά, θέτοντας ιδιαίτερο βάρος στη διαφοροποίηση μεταξύ συγχώρεσης και εξιλέωσης τους δύο πόλους ανάμεσα στους οποίους κινείται ο πρωταγωνιστής. Στοχεύοντας άλλοτε στον έναν και άλλοτε στον άλλον, αντιλαμβάνεται σταδιακά πόσο σκληρή δουλειά απαιτεί ο εκάστοτε και έτσι, τον βλέπουμε συχνά να βρίσκει καταφύγιο στην ιδέα του ακατόρθωτου. Πρόκειται για ένα παράδοξο καθώς σε καταστάσεις που απαγορεύουν τη δυνατότητα εξιλέωσης, η συνείδηση του ατόμου «καθαρίζει» μιας και τίποτα δεν μπορεί να γίνει πια.
Μάλιστα, ο ίδιος ο Raphael Bob-Waksberg είχε αναφέρει σχετικά: «Με ενδιαφέρει πολύ η ιδέα της συγχώρεσης. Νομίζω ότι είναι σημαντικό για εμάς ως άτομα να συγχωρούμε τους ανθρώπους στη ζωή μας και να βρούμε τρόπους ώστε να τους επιτρέψουμε να εξιλεωθούν αλλά και για εμάς να είμαστε σε θέση να συγχωρούμε τον εαυτό μας και να βρίσκουμε τρόπους να γινόμαστε καλύτεροι.»
Αυτό είναι το ταξίδι που θα κάνει ο BoJack και μαζί του ο θεατής σε μια προσπάθεια αυτοβελτίωσης, απαγκίστρωσης απ’το παρελθόν, λύτρωσης. Κοντά του, ένας μικρός κύκλος ατόμων, συμπρωταγωνιστών, ο καθένας δίνοντας την προσωπική του μάχη, στηρίζοντας παράλληλα και ενισχύοντας τον αγώνα των άλλων. Επειδή όμως όλα τα ταξίδια κάποτε τελειώνουν, έτσι και η ανακοίνωση για την έκτη και τελευταία σεζόν του BoJack Horseman ήρθε για να μας ξυπνήσει από το όνειρο επαναφέροντάς μας στη σκληρή πραγματικότητα.
Η έκτη και τελευταία σεζόν του Bojack ήρθε για να σηματοδοτήσει το τέλος μιας εποχής και την ανατολή μιας νέας, μέσα στο συνεχώς επαναλαμβανόμενο μοτίβο που λέγεται ζωή. «Λίγο να χαϊδέψεις τον κύκλο, γίνεται φαύλος» είχε πει κάποτε ο Ιονέσκο και όλοι εμείς οι αποκαλούμενοι «άνθρωποι» έχουμε σε κάποιο σημείο βιώσει βαθιά αυτή τη φράση. Οι χαρακτήρες της σειράς δεν αποτελούν εξαίρεση. Ο τελευταίος κύκλος επεισοδίων έρχεται να αναδείξει πιο πολύ από ποτέ την τραγικότητα της ανθρώπινης φιγούρας στη σύγχρονη κοινωνία μέσα απ΄την ατέρμονη προσπάθεια του ατόμου για την εύρεση ενός σκοπού, την ηθική και πνευματική ανάταση. Κάθαρση είναι η λέξη κλειδί και η προσέγγισή της ο βασικός στόχος των χαρακτήρων που έχοντας φτάσει σε ένα τέλμα, αναζητούν το γύρισμα της σελίδας, το σπάσιμο του κύκλου.
Εξαιρετικά ρεαλιστικά και με μετριοπαθή κυνισμό παρουσιάζονται πέρα από τις ζωές των πρωταγωνιστών με τα προσωπικά δράματα και αδιέξοδα που έχουν κάτι απ’τον καθέναν μας και ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα όπως οι ψυχικές ασθένειες, διάφορες μορφές εθισμού, η ιδεολογική διάβρωση των ΜΜΕ και η πολύπλευρη επιρροή τους στον σύγχρονο κόσμο. Όλα φιλτραρισμένα μέσα από ένα γλυκόπικρο μαύρο χιούμορ που μας κάνει να δεθούμε ακόμα περισσότερο με τους ήρωες της σειράς που δεν είναι άλλοι παρά εγώ, εσύ, εκείνη η κοπέλα που είχες γνωρίσει κάποτε στην Κομοτηνή.
Αυτό που θα ήθελα κλείνοντας να πω είναι ότι το Βojack Horseman τόσο ως ολότητα αλλά ειδικότερα η τελευταία του σεζόν δεν είναι παρά ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Ένα γνώριμο χέρι στην άκρη της αβύσσου και μια υπόσχεση πως με κάποιον τρόπο όλα θα πάνε καλά.
Μοιραστείτε το άρθρο μας
Σχετικά με την Author
Φιλότεχνη, φιλομαθής και αυτοαποκαλούμενη μουσικός, η Κατερίνα βρίσκεται στο αέναο κυνήγι εξισορρόπησης της διττής της φύσης. Πειθαρχημένη και λογική με σπουδές στη νομική και αθεράπευτα καλλιτέχνης. Μοναδική σωτηρία για την αποφυγή της παράνοιας: μουσική, λογοτεχνία και ΣΙΝΕΜΑ.
