Χριστούγεννα, στιγμές χαλάρωσης με διάχυτη την αίσθηση θαλπωρής χάρη στην παρουσία αγαπημένων προσώπων. Τι πιο ταιριαστό αυτές τις μέρες από την προβολή μιας όμορφης ταινίας με τα πρόσωπα αυτά που να αντανακλά αυτή ακριβώς την αίσθηση. Φυσικά μπορείτε να επιλέξετε την πεπατημένη οδό βλέποντας μια ταινία όπως το Home alone, το Grinch ή για τους πιο εναλλακτικούς το Nightmare Before Christmas.
Εάν όμως θέλετε να πρωτοτυπήσετε, η ομάδα του auteur theory σας προτείνει τις παρακάτω ταινίες, που σίγουρα δεν θα σας αφήσουν απογοητευμένους.
Καλή προβολή και καλές γιορτές.
A Very Murray Christmas (2015)
Το A Very Murray Christmas της Σοφία Κόπολα παίζει σαν εορταστικό ρεβεγιόν Χριστουγέννων, με οικοδεσπότη κανένα άλλον από τον Μπιλ Μάρεϊ, να παίζει τον εαυτό του. Η εκκεντρική προσωπικότητα του, το χιούμορ και η κωμωδία που προσδίδει άνευ υποκριτικής προσπάθειας στις σκηνές, σε συνδυασμό με την αναπόδραστη Χριστουγεννιάτικη κατάθλιψη, έχουν σαν αποτέλεσμα, ένα μελαγχολικό γεμάτο inside jokes Χριστουγεννιάτικο special.
Όπως λέει και το εορταστικό τραγούδι «Let it Snow!», δεν υπάρχει μέρος να πάμε. Επικρατούν δυσμενείς καιρικές συνθήκες, ίσως η χειρότερη χιονοθύελλα στην Νέα Υόρκη των τελευταίων ετών και τον Μπιλ τον περιλούζει ένα ανυπέρβλητο άγχος και ανασφάλεια για την επικείμενη καταστροφή, που θα είναι το αποτυχημένο Χριστουγεννιάτικο Σόου του, αφού κανένας από τους καλεσμένους του δεν πρόκειται να καταφέρει να έρθει. Το φιλμ μας προκαλεί έντονη μελαγχολία για τις πατροπαράδοτες πλοκές κλασσικών Χριστουγεννιάτικων ταινιών (αποκλεισμός από χιονοθύελλα), χωρίς να περιορίζεται σε αυτά τα αφηγηματικά νήματα.
Ωστόσο δεν είναι μια εορταστική σάτιρα, περισσότερο μια κακόκεφη κωμωδία που εναλλάσσεται σε μιούζικαλ ξεκινώντας με το ταιριαστό «Christmas Blues». Ο Μπιλ όμως πάντα βρίσκει τρόπο να μας διασκεδάσει, πρόκειται εξάλλου για Μοναδικά Χριστούγεννα με τον Μπιλ Μάρεϊ, έχοντας πολυάριθμες ευχάριστες εκπλήξεις, εισάγοντας γνώριμα πρόσωπα και προσωπικότητες και τραγουδώντας τα πιο κλασσικά κάλαντα Χριστουγέννων, πάντα με την χαρακτηριστική φωνή και ύφος του Μπιλ να είναι στο επίκεντρο.
Η Κόπολα πέτυχε να απεικονίσει ρεαλιστικά μέσα από την ταινία της, το πραγματικό σύγχρονο Πνεύμα των Χριστουγέννων, ή τουλάχιστον την συναισθηματική φόρτιση αυτών των εορτών. Κανείς δεν στέργει ήσυχα την πάροδο του χρόνου και την αλλαγή της χρονιάς που ακολουθεί μετά τα Χριστούγεννα -πάντως όχι ο συγγραφέας του παρόντος κειμένου. Εντούτοις κάθε χρόνο περνάμε τέτοια εποχικά Blues και κάθε χρόνο η θαλπωρή ενός ζεστού ρεβεγιόν, με φίλους, οικογένεια και τραγούδια, τα θεραπεύει.
Παναγιώτης Πράττης
Eastern Promises (2007)
Ξεκινώντας με μια βίαια εκτέλεση και έναν εξίσου βίαιο θάνατο μιας νεαρής πόρνης στη γέννα το Eastern Promises (2007) του David Cronenberg δεν είναι σίγουρα για λιπόψυχους. Παρά τις ιδιαίτερα περιγραφικές σκηνές βίας, πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ και δει για μια συναρπαστική και ιδιαίτερη ιστορία εγκλήματος, που έχει φιλοτεχνήσει ένας εξίσου ιδιαίτερος σκηνοθέτης. Οι όσες αποτρόπαιες σκηνές βίας και εξαθλίωσης όμως δεν αποτελούν αυτοσκοπό, αλλά υπάρχουν όποτε και όσο χρειάζεται για να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες της πλοκής, πάντα συγκρατημένα και ποτέ υπερφίαλα. Μέσω αυτών θα δημιουργηθεί η ένταση που απαιτείται ούτως ώστε να αναδειχθούν άγνωστες πτυχές των κεντρικών ηρώων, οι αλληλεπιδράσεις των οποίων προωθούν ουσιαστικά το σενάριο.
Οι χαρακτήρες είναι ρεαλιστικοί, ιδιαίτεροι και πολυδιάστατοι, με τους ηθοποιούς να δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζει ο Vigo Mortensen, που ενσαρκώνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο με τέτοια μαεστρία, που ο ίδιος εξαφανίζεται, κάνοντας τόπο για να εμφανιστεί στη θέση του ο εμβληματικός μαφιόζος Nikolai Luzhin.
Καθοριστικό ρόλο θα διαδραματίσει η μαία Anna (Naomi Watts), στη βάρδια της οποίας θα ψυχορραγήσει η νεαρή πόρνη. Αρνούμενη να αποδεχτεί ότι το νεογέννητο παιδί της θα καταλήξει σε ένα ίδρυμα, θα κινήσει γη και ουρανό για να βρει τη χαμένη του οικογένεια και με μόνο στοιχείο το ημερολόγιο της αποθανούσας και μιας κάρτας ενός Ρωσικού εστιατορίου και την άκαμπτη επιμονή της, θα ανασύρει στοιχεία που θα κλονίσουν τον υπόκοσμο του Λονδίνου στα θεμέλια του.
Συνολικά η ταινία αποτελεί μια πλούσια κινηματογραφική εμπειρία με τις αρχέγονες δυνάμεις του καλού και του κακού να φλερτάρουν με πάθος, θολώνοντας τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ τους και χρωματίζοντας τα πάντα με ένα ασφυκτικό γκρίζο· χρώμα κυρίαρχο στους δρόμους του γιορτινού Λονδίνου.
Αυτό ακριβώς το εορταστικό πνεύμα είναι που θα προσδώσει ένα πνεύμα αισιοδοξίας σε μια ταινία που ειδάλλως θα μπορούσε να καταρρακώσει το κοινό της, που θα ανταμειφθεί τελικά για την επιμονή του με λίγα σπάργανα κάθαρσης στο τέλος της ταινίας.
Κλήμης Κατσιαβριάς
Batman Returns (1992)
Το Batman Returns είναι η δεύτερη και τελευταία ταινία του Tim Burton με πρωταγωνιστή τον Σκοτεινό Ιππότη και παρόλο που οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί των κόμικς συχνά διαμαρτύρονται για τη γκροτέσκα απεικόνιση των χαρακτήρων, προσωπικά της έχω μεγάλη αδυναμία – μάλιστα τη θεωρώ κλάσεις ανώτερη της πρώτης.
Όπως και οι υπόλοιπες ταινίες της λίστας μας, έτσι και αυτή μπορεί να θεωρηθεί εν δυνάμει εορταστική, καθώς η πλοκή της εκτυλίσσεται σε μια χιονισμένη Gotham City τις ημέρες των Χριστουγέννων. Βέβαια, ο άγιος Βασίλης δεν εμφανίζεται ποτέ, αλλά στη θέση του έρχεται ένας αριστουργηματικά αποτρόπαιος Danny DeVitto στο ρόλο του Penguin και μία Catwoman διψασμένη για εκδίκηση, την οποία ενσαρκώνει η Michelle Pfeiffer. Ο Burton δίνει περισσότερη έμφαση στους αντιπάλους του Batman, παρά στον ίδιο – τον οποίο, βέβαια, αποτυπώνει τέλει ο λιγομίλητος και σοβαρός Michael Keaton. Η τριάδα αυτών των πολύ παράταιρων, βασανισμένων ηρώων, σε συνδυασμό με το κατά τα άλλα γιορτινό κλίμα, χαρίζει μια αίσθηση χαρμολύπης στη ταινία, καθώς και εξαιρετικό βάθος στην ιστορία, η οποία ακροβατεί μεταξύ παραμυθιού και δράματος.
Σόλωνας Παπαγεωργίου
Groundhog Day (1993)
Ο Φίλ, ένας εγωκεντρικός μετεωρολόγος πηγαίνει στην Πενσυλβάνια για να καλύψει μια ετήσια παράδοση, την μέρα της μαρμότας. Σύμφωνα με τη παράδοση ένα ζωάκι που μοιάζει με κάστορα, βγαίνει από τη φωλιά του κάθε χρόνο στις 2 Φεβρουαρίου και βάση των κινήσεων του προβλέπεται ο καιρός για τους επόμενους μήνες. Ο Φίλ ο οποίος δεν βλέπει την ώρα να φύγει από την πόλη που συμβαίνει η ‘’βλάχικη’’ παράδοση, ξυπνάει την επομένη ανακαλύπτοντας πως με κάποιο μαγικό τρόπο έχει παγιδευτεί στο να ζει κάθε μέρα την μέρα της μαρμότας.
Το Groundhog Day κυκλοφόρησε το 1993, πραγματοποιώντας μεγάλη επιτυχία στο box office και αγαπήθηκε τόσο από θεατές όσο και από κριτικούς, πλέον έχει γίνει αρκετά κλασσική ώστε να κάνει cameo εμφάνιση σε ταινία του Γιώργου Λάνθιμου. Είναι μια ταινία που θα άρεσε στον καθένα καθώς συνδυάζει με εκλεπτυσμένο τρόπο την κωμωδία με τον ρομαντισμό, αφήνοντας σου συναισθήματα θαλπωρής, ταυτόχρονα κρύβει όμως βαρύγδουπα φιλοσοφικά μηνύματα. Ο Φιλ βιώνει την κάθε μέρα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ό,τι και να κάνει δεν έχει καμία επίπτωση στη ζωή του ή στον κόσμο καθώς όταν ξημερώσει όλα θα επαναληφθούν. Αυτή η επανάληψη θυμίζει την καθημερινότητα του πριν από το συμβάν καθώς οι μέρες του δεν είχαν ουσιαστική διαφορά. Είναι ένας άνθρωπος που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, δεν είναι πρόθυμος να συνάψει μακροχρόνιες φιλικές ή ερωτικές σχέσεις και δεν ενδιαφέρεται για τους συνανθρώπους του. I got you babe, η μουσική που ξυπνάει κάθε μέρα τον Φιλ, από το ραδιόφωνο του, είναι ειρωνικά ένα τραγούδι για την αγάπη, αυτό που κατά βάση λείπει από τη ζωή του.
Ο Μπιλ Μάρεϊ, μέσα από τον χαρακτηριστικό ρόλο που υποδύεται, μας παροτρύνει να κοιτάξουμε την καθημερινή μας ζωή και να μειώσουμε όσο μπορούμε την ματαιοδοξία που μας κατατρώει. Η Μέρα της Μαρμότας είναι μια ιδανική ταινία για να παρακολουθηθεί τις μέρες των Χριστουγέννων με αγαπημένα πρόσωπα, καθώς η ταινία όχι μόνο λαμβάνει χώρα σε μια γιορτινή και χιονισμένη πόλη, αλλά σου δημιουργεί τα ζεστά συναισθήματα που λίγο πολύ αναζητάς τις μέρες αυτές.
Νίκος Καραχισαρίδης
Christmas, Again (2014)
Για τους περισσότερους από εμάς η εορταστική περίοδος είναι συνυφασμένη με στολισμένα δέντρα, κατάφωτους δρόμους και μπαλκόνια, χαρμόσυνα άσματα και ένα γενικότερο πνεύμα χαράς και θαλπωρής. Το Christmas, Again (2014), του Charles Poekel διαβάλλει κάθε ένα από τα παραπάνω καθώς πραγματεύεται τις όχι τόσο ευχάριστες στιγμές των όσων εμπορεύονται τα όσα κοσμούν τα σπίτια και τις ζωές μας εκείνες τις ημέρες. Σας υπόσχομαι ότι μέχρι το τέλος της ταινίας θα έχετε αποκτήσει μια νέα εκτίμηση για εκείνους και τη δουλειά τους.
Στον ρόλο του πρωταγωνιστή Noel ( μην αφήσετε το γιορτινό όνομα να σας ξεγελάσει) βρίσκεται ο Kentucker Audley, που θα αποδώσει εξαιρετικά, παρόλο που ο χαρακτήρας του κάθε άλλο παρά ομιλητικός θα χαρακτηριζόταν, τη μελαγχολία και τη θλίψη ενός πληγωμένου εμπόρου χριστουγεννιάτικων δέντρων, που θα κληθεί να αναμετρηθεί με το παρελθόν του στο πλέον ακατάλληλο περιβάλλον – πρακτικά άστεγος, ζώντας σε ένα τροχόσπιτο πάνω σε ένα πεζοδρόμιο, δίπλα απ’ το προκάτ εποχιακό κατάστημα στο οποίο εργαζόταν μαζί με την πρώην του για χρόνια -. Η κατάπτωση της ψυχολογίας του θα ανακοπεί χάρη στην έλευση μιας μυστηριώδους γυναίκας στη ζωή του, αλλά και της αλληλεπίδρασής του με μια σειρά από ιδιαίτερους πελάτες.
Στην ταινία μας η πλοκή υπεισέρχεται σε ρόλο υποστηρικτικό, μιας που αποτελεί ένα μακροσκελές ψυχογράφημα με ελάχιστη ένταση και σασπένς. Η γοητεία της οφείλεται στην κατατονική, αλλά ποτέ καταθλιπτική, μουσική πλαισίωση που αντικρούει στις προσδοκίες μας αλλά και στο πόσο αβίαστα ανασύρονται συναισθήματα καθώς βλέπουμε σκηνές καθημερινές και άκρως ρεαλιστικές να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας· με το κερασάκι στην τούρτα να είναι ότι πολλά από τα τεκταινόμενα βασίζονται σε προσωπικά βιώματα του σκηνοθέτη, που για χρόνια εργαζόταν ως πωλητής χριστουγεννιάτικων δέντρων.
Κλήμης Κατσιαβριάς
Μοιραστείτε το άρθρο μας
Σχετικά με τους Authors
Έχοντας μεγαλώσει στον Πειραιά κι έχοντας ταλαιπωρήσει όλους τους φιλοτέχνεις της περιοχής ο Κλήμης κατέληξε στο ότι πρέπει να βρει κι άλλους επίδοξους ακροατές-θύματα για τα παραληρήματά του. Οι συμφοιτητές του στο Πάντειο Πανεπιστήμιο δεν του προκάλεσαν κορεσμό κι αυτό το επωμίζεσαι εσύ τώρα φίλε αναγνώστη.
Η ζωή του φαίνεται να βρίσκεται σε beta version, το οποίο βασικά σημαίνει «ακόμα δεν λειτουργεί». Για αυτό αναζητά καταφύγιο στα σινεμαδάκια της Αθήνας και την θαλπωρή της μεγάλης οθόνης. Αδιόρθωτος σινεφίλ και παθιασμένος με την τέχνη, το γιατί επέλεξε να γίνει Software Engineer, μόνο αυτός το ξέρει .
Γέννημα θρέμμα της Αθήνας, επισκέπτομαι τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα τον συνοικιακό κινηματογράφο του Αιγάλεω. Το αμέσως επόμενο αγαπημένο μου πράγμα από το να βλέπω ταινίες είναι το να συζητάω για αυτές και αυτός είναι ο λόγος που δημιουργήσαμε το Auteur Theory.
Γεννήθηκε, μεγάλωσε και σπούδασε στου Ζωγράφου. Δεν άλλαξε και ποτέ παραστάσεις, οπότε η ζωή του μάλλον θα είναι αρκετά βαρετή. Τι δεν είναι βαρετό, όμως; Το περιεχόμενο αυτή της σελίδας.
