Με τον όρο «βραδείας καύσεως» δεν αναφερόμαστε στο βιβλίο του Thomas Pynchon, αλλά σε εκείνες τις ταινίες που αργούν να πάρουν μπρος κι εκτυλίσσονται αργά, παίζοντας με τις αντοχές μας καθ’ όλη τη διάρκειά τους. Κάποιες από αυτές, βέβαια, αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα αριστουργηματικής αφήγησης και δραματουργίας, είτε ανήκουν στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας, είτε του γουέστερν, είτε του αστυνομικού μυστηρίου.
Η ομάδα του Auteur Theory, λοιπόν, διάλεξε την αγαπημένη της εντεκάδα με ταινίες βραδείας καύσεως και σας την παρουσιάζει!
No Country for Old Men / Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους (2007)
Η επιτομή της αργής ταινίας το No Country for Old Men είναι μια μεγαλοφυής σύνθεση της μελαγχολική πρόζας του McCarthy και του ιδιαίτερου σκοτεινού χιούμορ των αδερφών Coen.
Τα γεγονότα εκτυλίσσονται στο Τέξας το 1980 με πρωταγωνιστή τον Llewellyn Moss ( Josh Brolin) όπου μια τυχαία ανακάλυψη και μια αυθόρμητη απόφαση θα μετατρέψουν τη ζωή του σε ένα διττό και ανελέητο ανθρωποκυνηγητό κατά μήκος της χώρας, από τον νόμο απ τη μια, με εκφραστή τον τοπικό σερίφη ( Tommy Lee Jones) και τον κόσμο του εγκλήματος, που εκπροσωπείται από τον ιδιότροπο πληρωμένο δολοφόνο Anton Chigurh (Javier Bardem).
Η επιλογή των αδερφών να βασιστούν σε πράξεις και όχι σε διαλόγους, που όπου συναντώνται είναι ιδιαίτερα λακωνικοί, για την προώθηση της πλοκής, σε συνδυασμό με την ηχηρή απουσία μουσικής υπόκρουσης (η μουσική της δίωρης αυτής ταινίας έχει διάρκεια μονάχα 16 λεπτά) σχεδόν καθίσταται ασφυκτική. Αντ’ αυτού προξενεί τελικά μια διάθεση απορίας και περισυλλογής που απορροφά τον θεατή και των καθηλώνει. Η δε απουσία ηχητικών εφέ δρα σαν πολλαπλασιαστής του αντίκτυπου κάθε ξεχωριστού ήχου, από τον γδούπο του χαρακτηριστικού καρφωτικού, που ο εκτελεστής συχνά χρησιμοποιεί ή το εξίσου χαρακτηριστικού τινάγματος του νομίσματος, μέχρι και το πολύ απλό χτύπημα του τηλεφώνου, καθιστώντας τα συναρπαστικά.
Η επιμονή του θεατή ανταμείβεται τελικά με μια ταινία πλούσια σε νοήματα, που κρύβονται αριστοτεχνικά πίσω από ένα πέπλο άκρατης βίας, ερμηνείες μια προς μια εκπληκτικές – από τη γεμάτη θλίψη αφήγηση του Jones μέχρι τον φρικαλέο αλλά συνάμα αστείο με έναν ιδιαίτερο τρόπο πληρωμένο εκτελεστή του Bardem- και την εξαιρετική κινηματογραφία του Roger Deakins που φέρνει στο προσκήνιο ένα πανέμορφο και παγερά αδιάφορο για το άλγος των πρωταγωνιστών τοπίο.
Κλήμης Κατσιαβριάς
Thirst (2009)
Ο Park Chan-wook είναι ευρέως γνωστός για το Oldboy (2003), το οποίο, άλλωστε, αποτελεί ενδεικτικό παράδειγμα του modus operandi του. Εξίσου σπουδαίο είναι το μεταγενέστερο Thirst, στο οποίο ο πρωταγωνιστής –ο κατατρεγμένος Καθολικός ιερέας Sang-hyun- μεταμορφώνεται σε βαμπίρ.
Στην ταινία ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί στοιχεία από τον κλασικό μύθο του Δράκουλα, όπως ο ερωτισμός και η αθανασία, τα οποία αναμειγνύει με στοιχεία της κορεάτικης κουλτούρας. Το αποτέλεσμα είναι ένα αριστούργημα δυόμιση ωρών που κυλά βασανιστικά αργά· εν τέλει, όμως, αποζημιώνει την υπομονή του θεατή με τις ανατριχιαστικές εικόνες και τους ιδιότυπους, κωμικοτραγικούς χαρακτήρες του.
Σόλωνας Παπαγεωργίου
The Hunt / Jagten (2012)
Ποιες μπορεί να είναι οι επιπτώσεις ενός αθώου μικρού ψέματος; Ο Mads Mikkelsen είναι το δαχτυλοδειχτούμενο μέλος μιας μικρής προαστιακής κοινότητας και αποδεικνύει ότι η διάδοση αμαυρωτικών φημών, οι υπόνοιες και ο διωγμός, είναι από τα πιο αργά αλλά δραστικά δηλητήρια της υπόληψης. Το κοινό γνωρίζει την αλήθεια και ο πρωταγωνιστής σχεδόν ανέκφραστος πλέον με χαμηλά ψυχικά αποθέματα (το κλασσικό βλέμμα του Mads), υπερασπίζεται παθητικά την τιμή του, αισθανόμενος ότι δεν χρειάζεται να αποδείξει την αλήθεια στους φίλους και περίγυρό του.
Η πλοκή αυξάνει την ένταση σιγά αλλά σταθερά, μέχρις ότου να γίνει η δυσφορία δυσβάστακτη. Είναι μια αργή και «δύσκολη» προς παρακολούθηση ταινία, αλλά για αυτόν τον λόγο βρίσκεται στην λίστα μας ως απαραίτητη και must-watch.
Παναγιώτης Πράττης
Memories of Murder / Μνήμες Εγκλήματος (2003)
Βρισκόμαστε σε μια επαρχιακή πόλη της Νότιας Κορέας το 1986 όπου θα ξεκινήσουν απεχθείς βιασμοί και δολοφονίες νεαρών κοριτσιών. Δυο ελαττωματικοί ντέντεκτιβ θα αναλάβουν την υπόθεση χρησιμοποιώντας όποιο μέσο διαθέτουν για να ανακαλύψουν στοιχεία που θα τους οδηγήσουν στον πταίστη. Αυτό που θα εξελιχθεί είναι ένα δράμα με αμέτρητες κωμικοτραγικές καταστάσεις.
Η μακρόσυρτη αλλά αγωνιώδης αφηγηματική τεχνική που θα ακολουθήσει ο σκηνοθέτης θα φέρει το θεατή σε πολλές υποψίες για τον ένοχο, χωρίς όμως να μπορεί να είναι σίγουρος για τα συμπεράσματά του. Το βροχερό κλίμα, η ποπ κορεατική μουσική της εποχής και το βάρος που επιφέρει η γνώση πως τα γεγονότα που βλέπεις βασίστηκαν εν μέρη σε αληθινή ιστορία σε κάνουν να δίνεις την αμέριστη προσοχή σου σε αυτό το κινηματογραφικό έργο.
Δεκαέξι χρόνια πριν γίνει πασίγνωστος με τα οσκαρικά Παράσιτα, ο Bong Joon-ho κυκλοφόρησε τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, η οποία δεν ήταν ένας απλός οιωνός για το ταλέντο του, αλλά πιθανός η καλύτερη του ταινία.
Νίκος Καραχισαρίδης
Drive (2011)
Το Drive γρήγορα καθιερώθηκε ως μια σύγχρονη Arthouse Action ταινία, έχοντας καλλιτεχνικό ύφος, στυλιζαρισμένες σκηνές δράσης και σουρεαλισμό γύρω από την πλοκή και τους χαρακτήρες. Στο επίκεντρο βρίσκεται ένας μυστικοπαθής Χολιγουντιανός stuntman σε ρόλο οδηγού αποδράσεων. Παρόλο τις γεμάτες ένταση και αδρεναλίνη καταστάσεις στις οποίες βρίσκεται ο σιωπηλός και χαμηλών τόνων πρωταγωνιστής, οι ανεκδήλωτες εκφράσεις του και το μυστήριο που τον διακατέχει και περικλείει, είναι αυτά που ορίζουν την αισθητική των σκηνών.
Εκεί βρίσκεται και το αντιφατικό του φιλμ, ο Driver αποτελεί μια ήρεμη δύναμη που οδηγεί την γεμάτη δράση ιστορία του, περίτεχνα με ηπιότητα, στο ονειρικό αποκορύφωμα.
Παναγιώτης Πράττης
Contratiempo / Αόρατος Επισκέπτης (2016)
Έχοντας βρεθεί σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου με τη δολοφονημένη γυναίκα του, ο Άντριαν προσλαμβάνει τη Βιρτζίνια Γκούντμαν, δικηγόρο και ειδικό στην προετοιμασία ετυμηγορίας μαρτύρων. Το μεγαλύτερο μέρος του Αόρατου Επισκέπτη εξελίσσεται με τη μορφή αφήγησης, την αφήγηση της ιστορίας του Άντριαν στη Βιρτζίνια. Η Βιρτζίνια, για να μπορέσει να αθωώσει τον κατηγορούμενο, απαιτεί να μάθει κάθε λεπτομέρεια της σχέσης του με τη γυναίκα του. Για να χτίσει μια ρεαλιστική ετυμηγορία χρειάζεται κάθε δευτερόλεπτο των τελευταίων επίμαχων ημερών.
Εδώ και χρόνια μπορείς να απολαύσεις σταθερά Ισπανικές ή Αργεντινές παραγωγές σε κάποιο θερινό σινεμά κατά τη καλοκαιρινή περίοδο. Κατά κύριο λόγο μιλάμε για αξιόλογα έργα που θα σου αφήσουν κάτι μετά το τέλος της προβολής. Το Contratiempo όμως καταφέρνει να πάρει το είδος του μυστηρίου και να το επαναπροσδιορίσει με τον πρωτότυπο τρόπο ροής του. Όσο διαρκεί η ταινία θα δούμε την ίδια ιστορία να επαναλαμβάνεται, όμως οι λεπτομέρειες είναι που θα παίξουν ρόλο, καθώς η αλήθεια και το ψέμα αλλάζουν πολύ εύκολα θέση.
Νίκος Καραχισαρίδης
Hell or High Water (2016)
«Come hell or high water», μια έκφραση που υποδηλώνει αποφασιστικότητα να διεκπεραιωθεί αυτό που χρειάζεται, όποιο κι αν είναι το τίμημα. Σε αυτή τη φράση αποκρυσταλλώνεται το θυμικό των δύο αδερφών, πρωταγωνιστών της ταινίας Hell or High Water(2016), Toby και Tanner, που υποδύονται ο Chris Pine και Ben Foster αντίστοιχα, αλλά και του σερίφη Marcus Hamilton, που αποτελεί μια από τις καλύτερες ερμηνείες στην καριέρα του βραβευμένου με Όσκαρ Jeff Bridges.
Με σενάριο του Taylor Sheridan και σκηνοθεσία του David Mackenzie, το Hell or High Water, αποτελεί ένα Γουέστερν ορόσημο που ανανέωσε το είδος και το έφερε στη μοντέρνα εποχή διατηρώντας όμως την αισθητική και την εξαιρετική μουσική πλαισίωση με κάντρι μουσική που απευθείας μεταφέρει τον θεατή νοητά στην άγρια δύση.
Η ταινία που εκ πρώτης όψεως παρουσιάζεται σαν μια κοινότυπη ταινία δράσης που πραγματεύεται το έγκλημα, πολύ γρήγορα αποκαλύπτει την πραγματική της φύση που δεν είναι άλλη από ένα ψυχογραφικό θρίλερ που με την περίτεχνη αφήγηση, θαυμάσια κινηματογραφία και τις συγκλονιστικές ερμηνείες του, τόσο από τους πρωταγωνιστές όσο και από τους διάφορους περιφερειακούς χαρακτήρες του, αποδεικνύει ότι η ενδελεχής και εξονυχιστική εστίαση στο άτομο, το χαρακτήρα, την προσωπικότητα και τα κίνητρα του, μπορεί να συναρπάσει περισσότερο από οποιαδήποτε ταινία με καχεκτική ροή αφήγησης, υπερταχείς σκηνές δράσης και ιδιαίτερα περιγραφικές σκηνές βίας, κατέχοντας παράλληλα απαράμιλλο ρεαλισμό και συναισθηματική φόρτιση.
Για το σενάριο και για τους πρωταγωνιστές δεν θα αναφέρω περισσότερα, διότι η εξιχνίαση του παζλ των κινήτρων των πρωταγωνιστών είναι ένα μέρος της συνολικής εμπειρίας που προσφέρει αυτή η εξαιρετική ταινία που δεν θα ήθελα να σας στερήσω. Καλή προβολή σε όλους.
Κλήμης Κατσιαβριάς
Arrival (2016)
Το Arrival είναι μια από τις καλύτερες ταινίες αμερικάνικης επιστημονικής φαντασίας καθώς βασίζεται στο μυστήριο και στους χαρακτήρες, παρά στα εντυπωσιακά εφέ για την αναπαράσταση της εξωγήινης ζωής. Όντας διασκευή του διηγήματος Stories of your life (Ιστορίες της ζωής σου) του Ted Chiang, η ταινία εξιστορεί τον αγώνα μιας γλωσσολόγου να επικοινωνήσει με το πλήρωμα ενός μυστηριώδους διαστημοπλοίου που προσεδαφίστηκε στον πλανήτη Γη.
Η ροή της ιστορίας είναι αργή, όμως το φινάλε είναι τόσο ανθρώπινο, τόσο όμορφο και συνάμα τόσο δραματικό, που αποτελεί το τέλειο, τελευταίο κομμάτι ενός σπουδαίου αφηγηματικού πάζλ, που στοιχειώνει τον θεατή για πολύ καιρό μετά τη προβολή της ταινίας.
Σόλωνας Παπαγεωργίου
The Hateful Eight (2015)
Ο Quentin Tarantino μπορεί εύκολα να φέρει στην ζωή ιδιαίτερους και αλλόκοτους χαρακτήρες και να συναρπάζει με το ιδιότροπο και υπερβολικό χαρακτήρα του, που αποτυπώνεται στο γράψιμό του. Το The Hateful Eight συγκαταλέγεται στο γνωστό του πρότυπο, απομόνωση σε κλειστούς χώρους, αίμα, προδοσία και plot twists. Για πάνω από δύο ώρες ωστόσο, βρισκόμαστε έγκλειστοι στην ίδια τοποθεσία και ως γνωστόν η κάμερα αποτελεί το πιο ισχυρό αφηγηματικό εργαλείο. Μπορεί να μην υπάρχουν πολλά περιθώρια για δράση, αλλά οι προοπτικές για βαθύ, με ένταση και πλούσιο storytelling φαντάζουν απεριόριστες, ειδικά στα χέρια του μετρ Tarantino.
Η απροσδόκητη πλοκή, η αναξιοπιστία πίσω από το πρόσωπο του κάθε χαρακτήρα και οι απολαυστικοί διάλογοι, έχουν τους θεατές να κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα. Σίγουρα μια αξέχαστη εμπειρία, αλλά μετά από κάποιο σημείο η έννοια της βραδείας καύσης παίρνει και μια πιο υλική υπόσταση.
Παναγιώτης Πράττης
Blade Runner (1982) και Blade Runner 2049 (2017)
Το Blade Runner του Ridley Scott έχει μπει στη σφαίρα του κλασσικού πλέον, αλλά όταν πρωτοκυκλοφόρησε υπήρξε εισπρακτική αποτυχία. Αντίστοιχα, το sequel του Denis Villeneuve δεν κατάφερε να ικανοποιήσει τις προσδοκίες των παραγωγών, προορίζεται όμως να μείνει στην ιστορία ως μία από τις ομορφότερες ταινίες της εποχής της.
Η πλοκή εκτυλίσσεται σε έναν φουτουριστικό κόσμο στον οποίο η ανθρωπότητα κατάφερε να δημιουργήσει τεχνητούς ανθρώπους, τα λεγόμενα replicants, με τη βοήθεια της γενετικής. Αυτοί οι τεχνητοί άνθρωποι προορίζονται να γίνουν εργάτες, στρατιώτες ή σκεύη ηδονής.
Με αφορμή τις παραπάνω δυστοπικές συνθήκες, η κάθε ταινία διερευνά το εύρος του όρου «ανθρώπινη φύση» και τη σημασία των αναμνήσεων για την ανθρώπινη ύπαρξη. Τόσο η πρωταρχική ταινία, όσο και το sequel αποτελούν αριστουργήματα – από όποια πλευρά κι αν τα εξετάσει κανείς-, καθώς πέραν της ευφάνταστης ιστορίας που παρουσιάζουν, έχουν εξαιρετικό, πανέμορφο soundtrack και φωτογραφία.
Σόλωνας Παπαγεωργίου
Μοιραστείτε το άρθρο μας
Σχετικά με τους Authors
Γέννημα θρέμμα της Αθήνας, επισκέπτομαι τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα τον συνοικιακό κινηματογράφο του Αιγάλεω. Το αμέσως επόμενο αγαπημένο μου πράγμα από το να βλέπω ταινίες είναι το να συζητάω για αυτές και αυτός είναι ο λόγος που δημιουργήσαμε το Auteur Theory.
Γεννήθηκε, μεγάλωσε και σπούδασε στου Ζωγράφου. Δεν άλλαξε και ποτέ παραστάσεις, οπότε η ζωή του μάλλον θα είναι αρκετά βαρετή. Τι δεν είναι βαρετό, όμως; Το περιεχόμενο αυτή της σελίδας.
Έχοντας μεγαλώσει στον Πειραιά κι έχοντας ταλαιπωρήσει όλους τους φιλοτέχνεις της περιοχής ο Κλήμης κατέληξε στο ότι πρέπει να βρει κι άλλους επίδοξους ακροατές-θύματα για τα παραληρήματά του. Οι συμφοιτητές του στο Πάντειο Πανεπιστήμιο δεν του προκάλεσαν κορεσμό κι αυτό το επωμίζεσαι εσύ τώρα φίλε αναγνώστη.
Η ζωή του φαίνεται να βρίσκεται σε beta version, το οποίο βασικά σημαίνει «ακόμα δεν λειτουργεί». Για αυτό αναζητά καταφύγιο στα σινεμαδάκια της Αθήνας και την θαλπωρή της μεγάλης οθόνης. Αδιόρθωτος σινεφίλ και παθιασμένος με την τέχνη, το γιατί επέλεξε να γίνει Software Engineer, μόνο αυτός το ξέρει .
